NUMER TELEFONU KOMÓRKOWEGO TO NIE INFORMACJA PUBLICZNA

Jeszcze kilka lat temu uznawano numer telefonu za informację publiczną zgodnie z wyrokiem   WSA w Szczecinie z dnia 09.08.2012; sygn. II SAB/Sz 28/12), wedle którego ,,Telefon służbowy (komórkowy) Prezydenta Miasta służy niewątpliwie wykonywaniu przez niego czynności służbowych, a więc jest narzędziem służącym do wykonywania powierzonych mu prawem zadań publicznych”.

Na szczęście zmieniła się linia orzecznicza w tej materii co potwierdza poniższe orzeczenie NSA z dnia 20 maja 2016 r. (I OSK 3228/14) : ,,W ocenie NSA żądanie udostępnienia numerów służbowych telefonów pracowników organu nie dotyczy udostępnienia informacji publicznej i co za tym idzie nie jest objęte prawem obywatela do uzyskania informacji publicznej. NSA w tego rodzaju sprawach zajmuje przy tym jednolite – odmienne od prezentowanego w skardze kasacyjnej – stanowisko (por. wyroki z dnia 21 kwietnia 2016 r., sygn. I OSK 2553/14, z dnia 5 lutego 2016 r. sygn. akt: I OSK 2607/14 i I OSK 2458/14, oraz z dnia 14 października 2015 r., sygn. akt I OSK 2056/14, wszystkie dost. CBOSA. Informacja o numerach telefonów służbowych (komórkowych) odnosi się bowiem do narzędzi, jakimi posługuje się organ oraz wyposażeni w nie jego pracownicy – w zakresie realizacji obowiązków służbowych. Znajomość numerów telefonów sprowadza się w istocie wyłącznie do informacji o cyfrach, które identyfikują abonenta, zaś znajomość numeru oraz osoby, której został on przypisany (imię, nazwisko, stanowisko służbowe), pozwala jedynie na uzyskanie połączenia z jego użytkownikiem. Informacja takowa stanowi zatem jedynie informację o narzędziach, które służą do użytku wewnętrznego i stanowią techniczne rozwiązanie w zakresie bezpośredniej komunikacji pomiędzy osobami wykonującymi obowiązki służbowe w danym organie. Nie jest to informacja o faktach dotyczących zasad funkcjonowania podmiotu, jak i trybu jego działania (art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. a u.d.i.p.). Niewątpliwie nie mieści się ona w problematyce sposobu zorganizowania pracy danego podmiotu rozumianej jako zespół pewnego rodzaju norm organizacyjnych, które wyznaczają sposób funkcjonowania jednostki organizacyjnej, w szczególności załatwiania spraw obywateli i zadań służbowych. Informacja, której domaga się skarżący, w istocie nawet nie odnosi się do zasad korzystania z narzędzia, jakim jest służbowy telefon komórkowy. Znajomość numeru telefonu komórkowego jako środka technicznego będącego w dyspozycji konkretnej osoby pełniącej funkcje publiczne nie jest źródłem wiedzy w tak przedstawionym zakresie problematyki dotyczącej zasad funkcjonowania podmiotu i trybu jego działania. Informacja o numerze służbowego telefonu komórkowego nie stanowi także informacji o wydatkowaniu środków publicznych przeznaczonych na funkcjonowanie organu, odmiennie niż chociażby informacja o ilości tego rodzaju telefonów, podmiotach którym je przydzielono i kosztach funkcjonowania tego kanału łączności ponoszonych przez organ władzy publicznej”.